‘Die spieren noem ik altijd het steuntje in de rug’, aldus mijn Mensendieck therapeut. Ze laat me een plaatje zien van de spieren die ik sterker moet gaan maken. Door de heftige pijn in mijn rug liep ik zo scheef als een oude heks met een afwijking naar rechts en ging ik bij haar in therapie om mijn houding weer goed te krijgen (of in ieder geval zo goed als mogelijk was).
Ik deed braaf mijn oefeningen om mijn rugspieren sterker te maken, maar haar uitspraak ‘steuntje in de rug’ bleef in mijn hoofd hangen. De krampen in mijn rug had ik niet meer (klik hier voor deel 1 over mijn rug), maar ik had wel nog steeds last van pijntjes. Een zeurderige pijn in mijn rug bij bepaalde bewegingen zoals bij het optillen van mijn baby, ’s ochtends bij het opstaan en dan de ene keer wel en de andere keer niet.
Het was geen heel erge pijn. ‘Ik kon d’r good met wéén.’ Zoals ze dat in de Achterhoek zeggen, maar als ik er vanaf kon komen, zou dat heel fijn zijn.
Ik kon gewoon mijn dingen doen, dus ik vond het niet nodig om direct iets aan die pijn te doen. En ik ging er ook een beetje vanuit dat dat nu eenmaal bij mijn rug hoorde. Je weet wel, mijn rugwervels die qua vorm niet meer zijn zoals ze zouden moeten zijn. (zie ook Over mij)
Steun in de rug
Tot ik op een middag mijn dochter naar bed deed. Zoals altijd zwaaiden we haar knuffels gedag en stonden we nog even te knuffelen. Zij met haar hoofdje tegen mijn schouder en haar duimpje in haar mond. Dat kleine, warme lijfje tegen mij aan. Op dat moment overviel een gevoel van gemis mij. En viel de opmerking ‘steuntje in de rug’ ook op zijn plek.
Dit gevoel, dat iemand je vast houdt, je knuffelt, je beschermt, achter je staat als een steun in de rug, dat heb ik ergens gemist.
Als vanzelf wist ik dat het te maken het met de periode waarin mijn moeder, door omstandigheden, een tijdje niet voor mij en mijn broertje kon zorgen. De veiligheid, de steun en de warmte die een moeder je geeft, heb ik een tijdje moeten missen. Niet dat ik nu mijn moeder de schuld gaf van mijn pijn, zij kon er ook niets aan doen, het is gewoon gegaan zoals het gegaan is. Alleen was het nu blijkbaar de tijd om het te helen.
Dus dat deed ik en een paar dagen later viel me midden op de dag op, dat die zeurderige pijn er al bijna niet meer was. Ik was al bijna vergeten dat ik af en toe pijn in mijn rug had. Hoe snel je dit kunt vergeten!
Mijn oma
Maar ik voelde ook dat er toch nog wat zat, het is moeilijk uit te drukken hoe ik dat voelde. Weer een soort ‘weten’ en ook nu kwam als vanzelf naar voren dat ik naar andere generaties moest kijken. Dus naar mijn moeder en haar moeder (mijn oma) en mijn oma met haar moeder. Toen ik me in hen verplaatste, kwam weer dat gevoel van gemis over mij heen. Mijn oma heeft ook een tijdje niet voor haar kinderen kunnen zorgen en de moeder van mijn oma overleed op jonge leeftijd. Zowel mijn oma als mijn moeder hebben niet de zorg en liefde gekregen die ze nodig hadden en dat voelde ik in mijn lijf!
En nu ik dit zo opschrijf, zie ik een patroon wat blijkbaar al generaties lang in de vrouwelijke kant van mijn familie voorkomt. Maar het stopt bij mij, omdat ik het zie, erken en oplos.
Zie jij ook patronen in jouw familie die steeds terug keren? Laat het me weten, ik ben daar nieuwsgierig naar.
Heb je ook pijn in je rug? Zie je geen patronen, maar wil je wel graag van de pijn af? Vraag dan hier het traject aan, ik stel je de vragen waardoor je bij jouw verhaal komt en de pijn oplost.
Toch voelt het nog niet helemaal lekker in mijn rug. Komt er nog een deel 3 van dit avontuur? Het zou maar zo kunnen, ik ben ook maar een mens en heb ook iedere keer nog trauma’s (groot en klein, van mijzelf of van andere generaties) naar boven te halen en op te lossen.